Gdo roz wyrosnył w Jabłónkowie
Gdo roz wyrosnył w Jabłónkowie, tak tyn uż kupa wygroł
Bo ni ma takigo miyjsca na świecie, kaj by zaś tak sie mioł
Jak ranne słónko spoza Stożka do twarzi nóm świyciło
Z radościi żywota w sercu i w głowie sie nóm zakrynciło
Gdo roz wyrosnył w Jabłónkowie, tyn sie nie moce
Nie chlado szczynścia na świecie a gor w Ameryce
Bo my tu mómy Ameryke, bo my tu mómy taki kraj
Co ni ma nigdzi, bo tu je naszych młodych roków raj
Nikiedy jak sie nie darzi, tak klnymy jak jasny gwint
Bo tela na nas cisnóm z wyrchu roztomaitych fint
Ale jak se dómy po półce a piwie w szinku u Bullawy
Tak nas uż nie zajimo ani tyn chudy pies kulawy
Gdo roz sie kómpoł w Olzie tam na Cichym Morzu
Tam Pod Urwanym, tam na Fojtkuli a Przi Rybiorzu
Tyn nigdy nie zapónmni tych letnich dni swobody
Tych cichych podwieczorów a ciepłej w Olzie wody
Hej łoto my Jabłónkowianie
Gdo chce moc móndrować, tyn dostanie banie
A gdo nie posłóchnie, zawrze go na wdycki
Tutejszy policajt Franciszek Jachnicki
Tam w Szigle na bazynie, tam w lecie była Ameryka
Tam se szło kupić żwykaczke, zode a nanuk z patyka
Tam chłapcy mógli widzieć piyrwszy góły babski cycek
Śnił sie im potym w nocy, spali jak rozgrzoty piycek
Tu w starej Czytelni, kaj furmami popijali
Tam piyrwszy roz my kwitu, wina a piwa skosztowali
A potym a potym my sie tak śmioli a tak radowali
Że tu na tym miyjscu my prziszli na świat a wyrostali
Tustela głos dzwónów kościelnych leci daleko w świat
Możne ich tam kajsi usłyszi jaki nasz jabłónkowski brat
A ciynżko zapłacze, że musioł pojechać z naszej krajiny
Nic tam nie zyskoł, co tu pozbył a to je szczynści jyny
Hej łoto my Jabłónkowianie...
© Antoni Szpyrc 2014
|
